Władysław Sipniewski (1837-1904), syn Jana; pochodził z rodziny drobnoszlacheckiej zamieszkałej na Litwie, w Kowieńskiem. Po ukończeniu Akademii Medyko- -Chirurgicznej w Petersburgu w 1860 r., jako młody lekarz (który studiował medycynę na koszt rządu) został skierowany do służby wojskowej. W 1863 r. przystąpił do Powstania Styczniowego; został jednym z adiutantów Zygmunta Sierakowskiego, dowódcy Powstania w guberni kowieńskiej. Aresztowany, został skazany na katorgę w irkuckiej warzelni soli w Usolu, gdzie razem z innymi polskimi lekarzami zesłańcami był współzałożycielem i członkiem- podobnie jak Wacław Lasocki- półoficjalnego "Towarzystwa Lekarzy Usolskich". Za zgodą gubernatora irkuckiego dalszą karę osiedlenia odbywał w Irkucku, gdzie praktykował jako ginekolog i położnik. Jako wzięty lekarz specjalista dorobił się w Irkucku znacznego majątku. Tam też poślubił Julię z Kwiatkowskich, córkę Polaka zamieszkałego w Irkucku. Po przyjeździe do Królestwa osiadł w Warszawie około 1890 r., gdzie praktykował jako ginekolog i prowadził działalność filantropijną (m.in. zapisał 5 tysięcy rubli na przytułek dla nieuleczalnie chorych w Warszawie). Był współzałożycielem w 1878 r. i wspólnikiem spółki udziałowej Zakładu Leczniczego "Nałęczów". Należy sądzić, iż jako mieszkaniec Irkucka raczej rzadko odwiedzał Nałęczów, dopiero od 1890 roku, gdy osiadł na stałe w Warszawie, przyjeżdżał na wakacje do uzdrowiska, by na miejscu doglądać swoich interesów oraz wypoczywać i zażywać kuracji. Nie jest wykluczone, że podczas pobytów w Nałęczowie mógł też prowadzić prywatną praktykę lekarską. Przeżywszy lat sześćdziesiąt siedem zmarł Władysław Sipniewski w Wierzbołowie, w guberni suwalskiej (dzisiaj miasto Virbalis w republice Litwy) i tam został pochowany.