Takie i inne hasła widniały w Sali Koncertowej Filharmonii W Lublinie, gdzie w dn. 27.09.2004r. odbyło się spotkanie konsultacyjne środowiska związanego z warsztatami terapii zajęciowej w woj. lubelskim. Były one wyrazem zaniepokojenia zapisem w projekcie ustawy o wspieraniu zatrudnienia oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych, która w art.106 przewiduje zmniejszenie dofinansowania ze środków PFRON działalności i tworzenia warsztatów terapii zajęciowej, a są chyba najlepszym efektem pierwszej ustawy o zatrudnieniu i rehabilitacji osób osób niepełnosprawnych z 1991r. Warsztaty stwarzają możliwości nabywania przez osoby o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności, w większości młode, kompetencji społecznych, zwiększania samodzielności, nauki odpowiednich postaw. To często jedyne miejsce, gdzie nawiązywane są relacje i rozwijane umiejętności komunikowania się.

   Równie ważny, obok społecznego, jest także aspekt zawodowy rehabilitacji: nauka odpowiednich postaw zawodowych, podstawowych umiejętności, jak: obowiązkowość, systematyczność, dokładność, odpowiedzialność za pracę. Wszechstronne oddziaływania terapeutyczne odkrywają ogromny potencjał, energię, zdolności i potrzeby osób niepełnosprawnych. Rozbudzanie wiary w siebie i swoje możliwości przynosi efekty na różnych płaszczyznach pracy terapeutycznej. Mając wszystko to na uwadze, jak też wiele innych aspektów związanych z terapią zajęciową, uczestnicy spotkania wyrazili oficjalny protest przeciw "zmniejszaniu środków na prowadzenie warsztatów terapii zajęciowej poprzez zmianę finansowania polegającą na wycofywaniu środków PFRON oraz przewidywaniu na ich miejsce udziału samorządów, które jednak nie maja obligatoryjnych zapisów ustawowych w tej sprawie i innych, nieokreślonych źródeł finansowania (Protest). Projekt ustawy przewiduje maksymalne dofinansowanie ze środków PFRON działalności WTZ na poziomie: 2005 r. - 90%, 2006 r. - 85%, 2007 r. - 75%, 2008 r. - 70% kosztów. Zapis ten, jeśli zostanie przyjęty, oraz brak ustawowych gwarancji współfinansowania przez samorządy uniemożliwi pracę terapeutyczną zmierzającą do jak najpełniejszej integracji osób niepełnosprawnych ze środowiskiem i postawi pod znakiem zapytania dalszą działalność warsztatów terapii zajęciowej. Jest to tym bardziej bolesne, że odbywa się to wszystko w chwili wprowadzania Narodowej Strategii Integracji Społecznej i Krajowego planu na rzecz Integracji, gdy Polska stała się właśnie członkiem Unii Europejskiej.